Claudia Jong

Wanneer ben je een controlfreak? Is het verkeerd om dingen te willen controleren? Ik krijg soms het idee dat mensen van mij vinden dat ik zwaar overdrijf. En misschien is dat ook zo. Ik bewonder mensen die alles totaal relaxt en vol vertrouwen afwachten. ‘Komt goed!’ zeggen ze dan, falderal-achtig. Terwijl ik me zit op te vreten.

Neem deze week. De boeken voor de boekpresentatie zijn maandag verstuurd, vanuit België. Ze zouden vrijdag worden afgeleverd, in Amsterdam. Rustig afwachten. ‘Komt goed!’ Ik probeerde me te oefenen in het komt-goed-denken. Maar toch tetterde het komt-niet-goed-stemmetje daar keihard doorheen: ‘Huh, leer mij transportbedrijven kennen, het blijft mensenwerk hoor, en het heeft gesneeuwd deze week… zul je nèt zien… een boekpresentatie zónder boeken!!!’

Afijn. Vanochtend, tegen een uur of elf, toen ik nog geen verlossend bericht had ontvangen, ben ik voor de zekerheid toch even gaan bellen. En nu, dik twee uur later, zijn de boeken veilig afgeleverd bij schoenmaker Nils, de buurman van de galerie. Maar dat was niet vanzelfsprekend. Ik heb met vier verschillende transporteurs gesproken, eerst Vlaams, toen Nederlands, begripvolle mannen die me behulpzaam van de één naar de ander verwezen. Om uiteindelijk te belanden ‘in’ de auto van de koerier, onderweg naar de galerie in Amsterdam, waar op dat moment niemand aanwezig was. De dag ervoor had de koerier ‘s ochtends het bordje ‘geopend van 13-18 uur’ gezien en was vertrokken. Datzelfde was vandaag weer gebeurd. De koerier zou zijn vertrokken, met de boeken in zijn auto.

‘Ah joh, als je niet had gebeld was het vast ook goedgekomen.’ Zult u zeggen. Of denken. Dat mag. Maar ik geloof dat niet. Ik geloof dat het komt-niet-goed-stemmetje dit keer gelijk had. En het heeft de boeken toch maar mooi binnengepraat. Nu kan ik eindelijk denken:

Komt goed!

Ik las het blog van een vriendin in de rouw. Eigenlijk is ze een vriendin van mijn moeder, ze maakten vroeger samen poppentheater. Als klein meisje bewonderde ik haar altijd, en dat doe ik nog steeds, omdat ze zo’n lieve, eigenzinnige en bijzondere vrouw is. En die lieve vrouw is nu tot op het bot verdrietig. Ontroostbaar. Omdat haar man is overleden.

In haar blog, getiteld ‘Crocusvakantie en dat soort narigheid’, schrijft ze dat ze er niet meer in slaagt om stoer te zijn, of sociaal wenselijk.

Lieve Anita, ik had laatst in Vlaanderen een gesprek met een man die ongeveer dit zei:

Vroeger was het heel normaal dat een rouwperiode lang duurde, als in een dorp iemand stierf gingen bij het gezin de luiken van het huis minimaal 6 weken dicht en iedereen hield er rekening mee. Rond de begrafenis, en nog lang daarna, waren er allerlei (terugkerende) rituelen. Tegenwoordig mag je na een sterfgeval een paar dagen vrij nemen om de begrafenis of crematie te regelen, en daarna moet je snel weer over tot de orde van de dag. Terwijl rouwen veel langer duurt. Terwijl we er vaker over zouden moeten praten.

Ik vond dat zo mooi. En ik denk dat die meneer gelijk heeft.

Ik stuur je een troostkus. Die niet helpt, maar toch…

Claudia

Lieve lezer,

Ik wens je een goed jaar. Nee, dat is te karig.

Als je hier vaak komt kijken en mijn blog trouw leest wens ik je een extra mooi jaar, met een gouden randje. Ik beloof dat ik af en toe iets moois voor je zal posten en je minimaal één keer zal doen glimlachen.

Als we elkaar nooit hebben ontmoet en nooit zullen ontmoeten, dan wens ik je een jaar vol mooie, stille, heimelijke, overzeese, intercontinentale, virtuele ontmoetingen.

Als je me hebt gegoogeld uit nieuwsgierigheid (hopelijk valt het niet tegen), wens ik je een jaar vol boeken, vragen en onbekenden die je nieuwsgierigheid zullen aanwakkeren en ook veel mooie antwoorden, die je honger naar kennis en verhalen alleen maar zullen vergroten.

Als je hier per ongeluk terechtkwam, doordat je googelde op “ree” of “tijger” of  “kaas willem elsschot” of “zelf stucen” of “jozef in de tuin” of “opnieuw beginnen met je vriend”, en eigenlijk niet van plan was ooit terug te komen… dan wens ik je respectievelijk een succesvolle spreekbeurt of werkstuk, een mooie leeservaring, een perfect glad gestucte muur, een (eindelijk) verkocht huis en een vurig liefdesleven.

Ik wens iedereen, zonder onderscheid des persoons, een jaar dat niet onopgemerkt voorbij zal gaan, dat steeds opnieuw zal verrassen en veel momenten van ontroering en vrolijkheid zal brengen. En ik zeg er meteen bij: waarschijnlijk moeten we dit zelf doen. Laten we niet wachten tot ‘het jaar’ iets doet.