Wanneer ben je een controlfreak? Is het verkeerd om dingen te willen controleren? Ik krijg soms het idee dat mensen van mij vinden dat ik zwaar overdrijf. En misschien is dat ook zo. Ik bewonder mensen die alles totaal relaxt en vol vertrouwen afwachten. ‘Komt goed!’ zeggen ze dan, falderal-achtig. Terwijl ik me zit op te vreten.
Neem deze week. De boeken voor de boekpresentatie zijn maandag verstuurd, vanuit België. Ze zouden vrijdag worden afgeleverd, in Amsterdam. Rustig afwachten. ‘Komt goed!’ Ik probeerde me te oefenen in het komt-goed-denken. Maar toch tetterde het komt-niet-goed-stemmetje daar keihard doorheen: ‘Huh, leer mij transportbedrijven kennen, het blijft mensenwerk hoor, en het heeft gesneeuwd deze week… zul je nèt zien… een boekpresentatie zónder boeken!!!’
Afijn. Vanochtend, tegen een uur of elf, toen ik nog geen verlossend bericht had ontvangen, ben ik voor de zekerheid toch even gaan bellen. En nu, dik twee uur later, zijn de boeken veilig afgeleverd bij schoenmaker Nils, de buurman van de galerie. Maar dat was niet vanzelfsprekend. Ik heb met vier verschillende transporteurs gesproken, eerst Vlaams, toen Nederlands, begripvolle mannen die me behulpzaam van de één naar de ander verwezen. Om uiteindelijk te belanden ‘in’ de auto van de koerier, onderweg naar de galerie in Amsterdam, waar op dat moment niemand aanwezig was. De dag ervoor had de koerier ‘s ochtends het bordje ‘geopend van 13-18 uur’ gezien en was vertrokken. Datzelfde was vandaag weer gebeurd. De koerier zou zijn vertrokken, met de boeken in zijn auto.
‘Ah joh, als je niet had gebeld was het vast ook goedgekomen.’ Zult u zeggen. Of denken. Dat mag. Maar ik geloof dat niet. Ik geloof dat het komt-niet-goed-stemmetje dit keer gelijk had. En het heeft de boeken toch maar mooi binnengepraat. Nu kan ik eindelijk denken:
Komt goed!
Komt helemaal goed!