Vriendin J. vroeg gisteren: ‘Ja, maar hoe gaat het met jou, los van het klussen?’ Ik antwoordde: ‘Er is even niks anders, los van het klussen.’

Dat is niet helemaal waar, er gebeuren heus wel andere dingen, maar alles staat op dit moment toch in het teken van klussen. Zelfs ziek zijn.

Een week geleden kreeg ik bronchitis en moest een paar dagen evacueren naar m’n moeder. Je kunt niet ziek in bed liggen, terwijl het hele huis op z’n kop staat. Er liepen mannen in huis, die met klonten onder hun schoenen overal doorheen klosten. Tijdens echte verbouw-klussen bestaan er geen deuren of privéruimtes, zeker niet in een huis met één etage. Normaal kan ik er wel tegen. Normaal kan ik doen alsof ik er tegen kan. Maar als je ziek bent kun je niet doen alsof. En dus moest ik een paar dagen weg, tot het ergste voorbij was.

Ik vond het vreselijk om niet te kunnen meedoen met breken en slopen. Klussen is niet altijd even leuk, maar ik heb ontdekt dat ik erg hou van slopen en sjouwen met puinzakken. Het is bevrijdend. Een grote container voor de deur, met een breekijzer alles losbreken wat vastzit en de brokstukken het huis uit dragen. Zak voor zak. Je mag me er ‘s nachts voor wakker maken. Het heeft één nadeel: bouwstof. Dat is van de stoffen de allerergste. Het kruipt onder dichte deuren door en bedekt alles met een dun grijs poederfilmpje. Je kunt er niks tegen beginnen. Bouwstof wint altijd. Het is de koning der stofsoorten. Het enige dat helpt is natte doeken. En opnieuw natte doeken. Net zolang tot de koning zich overgeeft. Hij blaast nog een laatste wolkje in je gezicht en sterft, grijnzend, in het harnas.

Breken en opnieuw beginnen. Buiten een container vol puin. Binnen een vers gestucte muur. Grijs. Nat nog. Leeg, als een leeg vel papier.

Mijn moeder vroeg of ik het opnieuw zou doen, verbouwen, als ik van tevoren had geweten wat het inhield. Het antwoord is ja. We leven nu al bijna twee jaar in een bouwplaats. Tussen oud en nieuw in. Het onaffe is verslavend. Misschien ga ik het nog missen.

We zijn nog steeds bezig met verbouwen. In het weekend hebben we de hal geschilderd, dat is fijn werk, dit keer gelukkig wel. Maar naar volgende week leven we toe met een zekere huiver. Dan beginnen we aan de Klus-der-Klussen: de badkamer. Eigenlijk is het vooral Klus-der-Klussen vanwege de druk die erop staat, we zullen namelijk een tijd zonder douche moeten leven. Daar zien we enorm tegenop. Klussen en niet-kunnen-douchen is geen gelukkige combinatie. Zeker niet, als je daarbij ook nog moet werken. U begrijpt wat ik bedoel…

Vroeger wist men niet beter. Mijn ouders gingen in een zinken teil, om de beurt, met broertjes en zusjes. En dat slechts één keer per week. We zijn tegenwoordig vreselijk verwend. Er zijn douchecabines te huur, voor degenen die echt niet zonder kunnen. Maar ik wil dat niet. Ik wil het proberen. Het is tijdelijk. Als ze het vroeger konden, dan moet het ons ook lukken. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik ga washanden kopen, lekker ouderwets. En dan gaan we gewoon klooien bij de wasbak in de keuken. We halen, zoals dat zo mooi heet, een natte lap door de oksels. Ik oefen nu soms al met een dag niet douchen. Gaat best. Goed te doen. Ik heb nog geen opmerkingen gekregen over eventuele overlast. Niemand ziet het aan je. En na een dagje zonder douche ruik je eigenlijk best lekker. Naar mens. Probeer maar.

Maar een week, of twee weken, dat is andere koek. De douche moet zo snel mogelijk af. En tegelijk moet hij goed in elkaar zitten, we mogen ons niet overhaasten. Hij mag niet lekken natuurlijk, om maar wat te noemen. En hij moet mooi worden. We hebben de nieuwe douchebak al binnen en die is ongelofelijk… ik heb zelden zoiets moois gezien. Ik verheug me er nu al op. En ondertussen geniet ik dubbel van het douchen, ook al is het in een halve bouwval. Ik zal even een fotootje maken, dan krijgt u een idee. Dit is vóór. Na komt misschien later…