Voldoende = onvoldoende

Vroeger kon ik blij zijn met een voldoende. Voor sommige vakken (zoals wiskunde) was een voldoende zelfs de (eeuwig onhaalbare) hoofdprijs. Maar op de één of andere manier is er iets verschoven, ik weet niet waar en waarom. Een voldoende is niet langer voldoende. Als ik een 7,6 haal, zoals deze week bij een lastig tentamen Franse taalkunde, ben ik ontevreden. En dat vind ik slecht van mezelf, ik ben ontevreden over mijn eigen ontevredenheid, ik vind het onuitstaanbaar. Waarom mogen er alleen nog achten, negens en tienen worden gehaald? Wie heeft dat gezegd? Wanneer is dat erin geslopen? Waar komt het vandaan?

Ik heb het niet alleen met studeren. Als ik erover nadenk heb ik het al een tijdje, met alles, dat gevoel van: voldoende = onvoldoende. Een maaltijd moet bijzonder en verfijnd zijn, aardappelen met vissticks is niet oké, dan heb je je er toch met een jantje-van-leiden van afgemaakt. Een cadeau voor een jarige vriendin moet exceptioneel en bijzonder zijn, onvergetelijk als het even kan. Een Facebookberichtje moet origineel en grappig zijn en mag geen spelvouten bevatten. Alles moet goed, alles moet minimaal voor een acht. Om over schrijven nog maar te zwijgen: het eerste boek moest echt goed zijn, maar het tweede boek moet nog beter!

Wat is het probleem, zult u zeggen. Het is toch goed om te willen presteren? Je wilt geen slecht boek schrijven. En natuurlijk haal je liever een negen voor een tentamen, dan een zes of een zeven. Logisch. Je werkt er ook hard voor.

En dát is het. Dat harde werken. Het losse is er vanaf. Het onhandige. Het speelse. Het met-de-hakken-over-de-sloot-gevoel. Ik ga proberen dat weer op te zoeken. Ik ga de voldoende in ere herstellen en het allemaal wat minder serieus nemen. Al is het één uur per week. Al is het maar voor mezelf, in het geheim. Niemand hoeft te weten dat ik het allemaal voor de lol doe.