Claudia Jong

Internet is gevaarlijk. Voor mij. Ik kan echt uuuuren vertoeven op Facebook en Twitter, zonder te merken hoe snel de tijd voorbij gaat. En dan zijn er twee websites die ik met veel plezier bijhoud, met blogs, waarvan u er nu één leest. Misschien leeft u ook graag virtueel? Dan begrijpen wij elkaar. Wij vinden het leuk om met anderen van gedachten te wisselen en van het één naar het ander te fladderen, als vlinders op bloemen. We vermaken ons kostelijk. Steeds als we denken ‘we gaan’, valt ons oog op een berichtje dat we nog even moeten lezen. We komen amper de deur uit, alleen als het moet. Het is niet erg. Of is het wel erg? Ik weet het niet meer. Dat begin ik me af te vragen. Nee, ik lieg, dat vraag ik me al een tijdje af.

Buiten schijnt de zon. Er is natuurijs om op te schaatsen. Er is een zee die bewonderd wil worden. In de keuken ligt een mango die gegeten wil worden. Er zijn bonnetjes die moeten worden ingeplakt. Er liggen kwasten te wachten. Er zijn gordijnen die moeten worden opgehangen. Er is een huis dat moet worden afgemaakt. Er is iemand die gebeld moet worden. Er zijn duizend ideeën die dolgraag aan de beurt willen komen. Er is een film die we echt moeten zien. Er zijn boeken die gelezen willen worden. En er is een boek dat hoognodig moet worden geschreven.

Misschien moet ik, net als Jonathan Franzen, mijn internet blokkeren, in elk geval als ik schrijf. Hij zei ergens: “the combination of technology and capitalism has given us a world that really feels out of control”. En ook: ‘All the real things are dying off.’

All the real things are dying off.

Zo voel ik me, als ik te lang achter m’n computer zit.

Hoe voelt u zich? Of zullen we dat voor onszelf houden…

Sommige mensen twijfelen over wat nou beter is: ‘wonen in de stad’ of ‘wonen op het platteland’. Ik denk dat vooral stedelingen vaak denken dat ze misschien wel beter af zouden zijn op het platteland. Dat is rustgevend en gezonder, omdat je vaker in de natuur en in de buitenlucht bent. Er is veel meer ruimte, letterlijk en misschien ook wel figuurlijk. Je kunt een moestuintje aanleggen, of een kruidentuin, of een wildebloementuin, of een vlindertuin. Je kunt een paar huisdieren nemen zonder je schuldig te voelen, ze kunnen buiten rondscharrelen. Je kunt een geitje houden, of een paar geitjes, en dat zie je meteen voor je, zooo idyllisch, zo rustiek. Je ziet jezelf al bezig in een katoenen jurk, met gezonde wangen en slordig opgestoken haar. Of in een blauwe overall met kaplaarzen. Lekker geitenstalletjes uitmesten.

Maar ja. Wat moet je zonder theater en bioscoop? Wat moet je in een dorp waar niet eens een fatsoenlijke boekhandel is en waar de bibliotheek vooral kasteelromans in de collectie heeft? Zo’n dorp waar iedereen elkaar kent en in de gaten houdt? Bovendien kun je nooit meer weg. Je kunt niet op reis als je geitjes en honden en katten en kippen hebt. Je zit voorgoed vast in dat bekrompen dorp, tot je enkels in de zuigende modder.

Ik heb hem ook, de plattelandsdroom. Misschien komt het er ooit nog van, misschien wagen we over tien of twintig jaar de stap en gaan in een uithoek wonen. En misschien zal dan blijken dat het een vergissing is. Dat ik een stadsmens ben. Toch.

Ondertussen spelen we plattelandje in de stad. Dat kan ook. Kijk maar: