Claudia Jong

Meike van den Akker is theatermaker en poppenspeler, o.a. bij Tg Winterberg. En ze is tekenaar. Ze maakte bijzondere illustraties bij mijn fabels. Ga voor meer info naar Meike’s website

De vos rookte grote, dikke sigaren. Liefst zo duur mogelijk, helemaal uit Cuba. Hij bestelde één keer per maand een flinke doos, die door een exotische jongen op een brommer werd bezorgd. De brommer stonk, vonden de dieren, maar lang niet zo erg als de sigaren. ‘Hou toch op met die domme gewoonte,’ zei de kikker. ‘Denk je misschien dat je er mannelijker door lijkt?’ ‘Ik ben man genoeg, geloof me,’ zei de vos. Hij leunde tegen een boom en stak een verse sigaar aan. ‘Hou daarmee op, we hebben er last van,’ zei de muis, ‘ik moet hoesten van die smerige rook!’ ‘Je moest eens weten waar ik allemaal last van heb,’ antwoordde de vos. Hij blies een reusachtige rookwolk uit. Muis deed een paar stappen naar achter en wapperde met haar poot. ‘Je kunt echt beter stoppen, vos, in verband met je conditie,’ zei het hert. ‘Ach wat,’ zei de vos. Hij trok een sprint naar het meertje en terug. ‘Je hijgt niet eens,’ riep het hert verbaasd. ‘Waarom zou ik?’ vroeg de vos. De dieren wilden het niet laten merken, maar ze waren onder de indruk. De vos trok zich van niemand iets aan en deed precies waar hij zin in had. Dat was iets wat zij niet konden. ‘Als je zo doorgaat, wil niemand nog vrienden met je zijn,’ riep de muis, met overslaande stem. ‘O nee?’ De vos liep naar de doos, klapte hem open, en zei: ‘Wie wil er een sigaar? Ik trakteer!’ Hij was nog niet uitgesproken of het hert stond al bij de doos te trappelen. ‘Eentje kan geen kwaad,’ zei hij, blozend. Na hem volgden het konijn, de kikker, de roodborst, de bever, de mier, de hond, de kraai en de kalkoen, netjes in een rij. De vos gaf ze een vuurtje en ze gingen gezellig in een kring zitten. Al gauw stond het hele bos blauw van de rook. En er werd veel gelachen. Vooral door de vos.

De muis kon er niet tegen als anderen geluk of succes hadden. Dat kon ze domweg niet verdragen. Ze werd dan vanbinnen zo boos, dat ze het plezier van de ander kapot moest maken. Een dag met een gouden zonsopgang veranderde zij algauw in een dag met een lange, zwarte staart. Als iemand stralend vertelde over zijn nieuwe huisje, dan zei ze bijvoorbeeld: ‘Ach, we weten allemaal hoe jij aan dat mooie huis bent gekomen…’ En dan keek ze veelbetekenend rond. Als iemand een hardloopwedstrijd had gewonnen, zei ze: ‘Dat kun jij nooit op eigen kracht hebben gedaan, met die dunne beentjes, maak dat de kat wijs!’ En als iemand een kindje had gekregen en het trots kwam laten zien op de open plek, zei ze plompverloren: ‘Die gaat mislukken, dat zie ik nu al, zodra die kan lopen rent ie naar het meertje en verdrinkt.’ De andere dieren vonden het gedrag van de muis vreselijk, maar waren meestal zo beduusd dat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. Het kwam steeds vaker voor dat ze stiekem met elkaar afspraken. Ze gingen muis zoveel mogelijk uit de weg en als zij er per ongeluk toch bij was, vertelden ze alleen hun saaiste belevenissen en hielden hun succesverhalen geheim. Dan klaagden ze met vertrokken gezichten over pijntjes en kwaaltjes, over een burenruzie, of over lekkage. De muis vond het niet vreemd dat de dieren opeens niets leuks meer leken mee te maken. Ze leefde er juist van op. Zolang de anderen zich ellendig voelden, voelde zij zich goed.