Laatste dag van een raar jaar

Het valt niet mee om aan het eind van dit jaar een blog te schrijven.
Wat een raar jaar, 2020. Coronajaar. Onwerkelijk. Vreemd. Beangstigend. Stil. 
Raar en naar. Soms fijn en mooi, tegen alle klippen op.

Het jaar begon goed. Ik had de stap genomen om toch weer het onderwijs in te gaan en begon op 20 januari als vervangend docent Frans bij een gymnasium in Leiden. Een paar klasjes, klein beginnen, voorzichtig, kijken of het op deze school misschien wel zou lukken. Die start was spannend, maar het lukte. Kort daarna was het voorjaarsvakantie. Sommige leerlingen gingen op vakantie naar Italië en ik weet nog dat ik daar al mijn hart vasthield. Daarna brak het los. Ik hoef het jullie niet te vertellen. 

Een week vóór de eerste lockdown overleed mijn schoonmoeder, plotseling. Wij konden nog op een mooie manier afscheid nemen, maar mochten elkaar niet omhelzen of een hand geven. Dat was vreemd, bij zo’n belangrijk afscheid. Later beseften we dat we ‘geluk’ hadden gehad.

Na de lockdown moesten we online lesgeven, ik schreef er eerder over. Het ontroerende beeld van de jongeren in hun eigen kamers, achter hun webcamera’s. Het lastige van lesgeven op afstand, achter een beeldscherm, zonder veel respons. Na de zomer mocht ik als vervanger blijven op deze school, dat is één van de mooie dingen van dit jaar. En ik geef nog steeds met plezier les! Ondanks de ontsmettingsmiddelen, mondkapjes, het afstand houden en de soms gespannen collega’s. Na maanden live gaan we in januari weer online lesgeven. Niet leuk, maar wel nodig. We slaan ons er dapper doorheen, leerlingen en docenten in het hele land.

In september verscheen een nieuw prentenboek van mij en Kristof Devos: De wind en wij.
We konden niet twee boekpresentaties geven, in België en Nederland, zoals we dat eerder deden. We besloten zelfs helemaal geen boekpresentatie te doen. Dat was opnieuw vreemd en totaal niet feestelijk. We waren (en zijn) trots op dit boek en hadden het graag willen vieren. Het werd gelukkig warm ontvangen door lezers, en uitgeverij De Eenhoorn wist toch iets feestelijks te organiseren door een prachtige Limited Edition uit te brengen. De afgelopen dagen verschijnen er opeens veel blogs en berichten op sociale media waarin De wind en wij lovend wordt besproken. Ons boek blijkt veel mensen echt te raken. Dat is heel mooi! 

Toen Kristof en ik met het boek bezig waren stelde ik hem veel vragen. Dat doe ik altijd, maar bij dit boek heb ik hem echt de oren van het hoofd gevraagd, omdat ik nog meer dan anders moest zoeken naar de juiste toon… misschien doordat het ging over ouderschap en ik zelf geen kinderen heb? Eén van mijn vragen was: denk je dat dit verhaal kinderen gaat aanspreken? Tijdens het proces werd ik bang dat kinderen zich niet zouden kunnen vinden in een boek dat als onderliggend thema ‘vaderschap’ en ‘loslaten’ heeft. Gelukkig is Kristof een stuk jonger en wijzer dan ik. Hij maakte zich daar geen moment druk om en verzekerde me ervan dat kinderen er hun eigen verhaal in zouden zien. Ik vertrouwde hem, maar bleef het toch spannend vinden. Tot het moment dat ik het boek een allereerste keer mocht voorlezen…

Dat gebeurde tijdens een bezoek in groep 3 bij een basisschool in Den Haag. Een grote groep met 33 kinderen. Ze hadden al een tijdje naar me geluisterd, ze hadden honderd vragen gesteld en begonnen wat drukker te worden. Ik fluisterde tegen de juf dat het misschien geen goed moment was om voor te lezen, maar zij fluisterde terug ‘doe maar wel’. Dus daar ging ik, met knikkende première-knietjes en een slideshow van de prenten in het boek. We deden het licht uit, waardoor het donkerder werd in het lokaal en het schijnsel van het digibord een beetje leek op kaarslicht. Ik las zo mooi mogelijk voor, en de kinderen deden mee. Ze reageerden, ze keken aandachtig naar de tekeningen, ze bliezen mee met de wind en ze huilden als honden. Aan het eind bleef het even stil, tot een meisje verzuchtte: ‘Wat mooi… het leek wel een gedicht.’ Toen ik wat vragen stelde over de personages hadden de kinderen er inderdaad hun eigen verhalen bij. Misschien was dat het mooiste moment van mijn jaar… de geladen stilte na het voorlezen, en die zucht. Een magisch moment, in een klaslokaal, bij digi-kaarslicht.

Ik wens jullie voor 2021 veel magische momenten toe. Met of zonder boeken. 
En gezondheid. Dat ook. Blijf veilig. Houd moed.

Liefs, Claudia

Foto van het voorleesmoment in groep 3 van basisschool De Parkiet in Den Haag, 1 oktober 2020, tijdens de Kinderboekenweek. (Foto gepost met toestemming van ouders en kinderen.) 
Let op het jongetje rechts, dat meehuilt…
‘Honden huilden in de verte (aaaaaaoooeww)’

 

This entry was posted in De wind en wij, Over boeken, Over onderwijs en lesgeven, Persoonlijke berichten and tagged , , , . Bookmark the permalink.

Geef een reactie

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.