Gisteren ben ik ingehuldigd als Schoolschrijver.
Als WAT?
Als Schoolschrijver.
Kijk hier maar wat dat is…

Eerder beloofde ik dat ik nog zou vertellen wat ik ging doen, nadat ik mijn baan als docent Frans had opgezegd.
Dit dus: ik ben nu Schoolschrijver.
Een ‘baan’ die heel goed bij me past, en waar ik al heel lang stiekem op hoopte. Jaren geleden had ik bij de bedenkster van De Schoolschrijver een balletje opgegooid, en afgelopen najaar werd ik opeens gevraagd. Precies op het goede moment.

Gisteren ben ik officieel begonnen, bij Helen Parkhurst, een dalton-basisschool in Den Haag. Het was grappig en feestelijk, die inhuldiging. Ik werd binnengehaald als een soort Sinterklaas, met een speech van de directeur, met geroep en gejuich en confetti, met kinderen die gedichten voorlazen en met het omhangen van de Schoolschrijver-sjerp. Daarna ging ik met ‘mijn’ kinderen uit drie groepen 5 en 5/6 aan de slag, in het bijzijn van hun meester en juffen.

Mijn eerste dag als Schoolschrijver was heel intens, want door het onderwerp van mijn boeken (de dood) gingen de gesprekken al gauw de diepte in. Een juf had er al met de kinderen uit haar groep over gepraat, en stelde mij de vraag: Waarom gaan jouw boeken over de dood? Haar opa was een paar dagen daarvoor overleden, en het onderwerp hield de kinderen ook bezig. Zo ontstond er een gesprek, en ik vond de rol van de juf hierin heel mooi. Betrokken en niet bang voor lastige onderwerpen. Speels ook, want even later kwam ze met een gordijn aanzetten: ‘Zullen we dit gebruiken als kleedje, voor het bedelverhaal?’

Dat kleedje had te maken met mijn boek Wolfje, en met de eerste opdracht die ik de kinderen gaf: Schrijf een zielig bedelverhaal (fantasie en/of waargebeurd). Ik had die opdracht uitgebreid ingeleid, en hij leverde in elke groep een paar heftige verhalen op, van kinderen die duidelijk hadden gekozen voor ‘waargebeurd’. Ik liet alle kinderen hun verhaal voorlezen, voor de groep. De spanning was af en toe te snijden, dan hielden we onze adem in. Sommige kinderen moesten huilen na het voorlezen, die werden uitgebreid getroost en geprezen voor hun moed. Sommige kinderen maakten ons aan het lachen, met een grappig verhaal of een onverwachte wending. Sommige kinderen hadden een hele lap tekst, anderen maar één zin. Het was allemaal goed.

Toen ik thuis alles aan mijn vriend vertelde, zei hij: ‘Bravo, je hebt een slagveld aangericht, meteen op je eerste dag!’ Daar had hij wel een beetje gelijk in…
Toch was het mooi, door hoe de kinderen op elkaar reageerden. Het was mooi dat àlles er was, lichte en zware verhalen, fantasie en werkelijkheid, naast en door elkaar.
Het was meteen een betekenisvolle les in wat een schrijver doet: fantasie èn eigen ervaringen gebruiken, soms ook verdrietige…
We zijn dus goed begonnen.

Nog een laatste anekdote, te mooi om niet te vertellen. In één groep gaf ik een voorbeeld, van hoe je een verzonnen verhaal nóg zieliger kunt maken door flink te overdrijven. ‘Bijvoorbeeld door te schrijven over iemand die maar één arm en één been heeft’, zei ik jolig. Stak een jongen zijn vinger op, met grote ogen. Bleek dat zijn oma maar één arm en één been had… in het echt! We moesten er allebei een beetje zenuwachtig om lachen. Fantasie kan zomaar waargebeurd zijn.
Daarna schreef hij een bedelverhaal, over zijn oma.