Ik kwam op facebook een NOS-bericht tegen, gedeeld door Aad Meinderts, directeur van het Letterkundig Museum en het Kinderboekenmuseum, getiteld:
Wie schrijft er nog met een pen?
Het handschrift wordt met uitsterven bedreigd. In Finland wordt het in 2016 op scholen al afgeschaft, en hier in Nederland hebben we steeds meer hippe Ipad-scholen (van het woord alleen al krijg ik jeuk). Ik ben geen muffe sok hoor. Natuurlijk moeten kinderen leren typen en zijn computers hartstikke handig. Maar als ik die berichten lees krijg ik zin om een spandoek te maken, met daarop in grote handgeschreven letters:
Schrijven moet blijven!

Maar waaróm in godsnaam, zullen sommige mensen zeggen. Als iets steeds minder wordt gebruikt kun je het toch beter afschaffen? Huppekee. Scheelt een hoop geld. Rendement, rendement.
Voor die mensen heb ik een paar ijzersterke argumenten.
Of nee, ik niet.
Professor Klinische Neuropsychologie Erik Scherder heeft er een paar. Zie Nieuwsuur.
Laf hè?
Mja, ik ben een beetje verdedigingsmoe.
Rendementsdenkers laten buitenrendementse argumenten van zich afglijden, als botervette eendjes. Dan kan men opeens niet meer outside the box denken en moet je bijvoorbeeld gaan aantonen dat kunst economisch nut heeft. Ik noem maar wat. Doodvermoeiend. En nog gevaarlijk ook, omdat je zo’n discussie nooit kunt winnen. Sommige dingen zijn niet in geld uit te drukken. Gelukkig.
Maar ga dat maar eens uitleggen.

Ik dwaal af. Waar is mijn spandoek?! O ja, hier:

Schrijven moet blijven!

Alleen al omdat elk handschrift anders is, en bijzonder. Niks leuker (daardoor) dan proefwerken van kinderen nakijken, heb ik ontdekt als stagiaire. Je ziet in één klap 30 verschillende handschriften. Wist je trouwens dat het best moeilijk is om netjes op een schoolbord te schrijven, met krijt of stift? Maar ook dat schijn je te kunnen leren, ik krijg binnenkort een lesje ‘bordschrijven’ van mijn vakcoach.

En bijvoorbeeld hierom: stel, de elektriciteit valt uit, je zit opgesloten en kunt alleen een handgeschreven briefje onder de deur door schuiven.

Gelukkig zie je aan het eind van de Nieuwsuur-reportage nog kinderen met krijt op een mini-bordje schrijven. Natte spons ernaast.
Stel je voor dat iedereen in plaats van een beeldscherm altijd zo’n krijtbordje bij zich zou hebben… Dat er in treinen, cafés en restaurants overal krijtborden zouden hangen en liggen. Of blokken papier, potloden, inktpotten en heel mooie pennen…
Wil iemand alsjeblieft zo’n café beginnen?
Een beetje snel graag, voor het te laat is.

Ik ben er weer. Terug van een lange boswandeling, lees: vakantie (zie vorig blog).

Hopelijk heeft u een mooie zomer gehad en bent u klaar voor de herfst. Die schijnt al voor de deur te staan, trappelend in zijn rubber laarsjes, met zijn zuidwester.

Morgen ga ik naar school. Ik ging al naar school, maar nu ga ik -binnen die school- opnieuw naar school. Het zogenaamde Droste-effect. Ik ga leren hoe je moet (of kunt, of zou moeten) lesgeven. Met andere woorden: stagelopen op een middelbare school. Vandaag hadden de leerlingen hun eerste dag na de vakantie, en ik was er ook. Het krioelde van de kinderen (sommige verrassend klein) met dozen of stapels boeken (allemaal groot en zwaar). Ik had verwacht dat het beangstigend zou zijn, vraag me niet waarom. Maar dat viel mee.

Er liepen weinig alternatievelingen door de gangen. Ik zag één meisje met zwarte kleren die in de verte deden denken aan new wave en punk. Voor zover ik op kleren heb gelet. Eigenlijk heb ik daar niet echt op gelet… maar door een gesprek over kleren werd ik teruggeworpen naar mijn eerste middelbareschooldag. Lang, lang geleden, toen ik met panterbroek en getoupeerd haar de kantine binnenliep. En dat klinkt stoerder dan het was.

Vorige week, in een les over lesgeven, moesten we antwoorden op de vraag of we een leuke middelbareschooltijd hadden gehad. Ik stak mijn hand niet op, de niet-opstekers waren in de minderheid. Mijn school was best leuk, maar de puberteit niet. Geen leuke tijd. En tegelijk de meest intense.

Morgen vroeg op. Om 8 uur begint de eerste les, en ik mag al eerder naar binnen omdat ik nu aan de andere kant sta. Ik zal brugklassers zien binnenkomen, die hun allereerste les gaan krijgen op hun middelbare school. Gelukkig heb ik geen tijd om daar sentimenteel over te gaan zitten doen, ik moet vanaf de eerste minuut keihard observeren. Hoe begin je een les? Goede vraag.

Met vlinders in je buik.