Gisteren kreeg ik bericht dat ons boek Max maakt een vriend is genomineerd voor de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen 2019-2020. Dat is geweldig nieuws! Ten eerste omdat ons boek is gekozen en genomineerd door een team van nominatielezers, en dat zijn mensen die veel kinderboeken lezen. Het is een eer om door hen gekozen te worden. Ten tweede: de KJV is de grootste leesjury van Vlaanderen voor kinderen en jongeren tussen 4 en 16 jaar, en is de afgelopen tijd flink gegroeid. Dat betekent dat ons boek het komend schooljaar door veel kinderen en begeleiders zal worden (voor)gelezen en besproken. En dat is toch waar je het als schrijver en illustrator voor doet… je hoopt dat je boek zoveel mogelijk kinderen gaat bereiken.
De juryleden van de KJV kunnen reacties plaatsen op de site en stemmen op hun favoriete boeken, zodat er uiteindelijk per leeftijdsgroep een winnaar wordt gekozen. Max maakt een vriend is samen met zeven andere boeken (zie foto) genomineerd in groep 1, voor kinderen tot 6 jaar. De volledige lijst kun je hier downloaden, op de site van de KJV. Daar vind je de komende tijd meer informatie over de boeken en over de jury.
Ik hoop dat de kinderen, leerkrachten en begeleiders veel plezier zullen beleven aan ons boek, en aan de andere boeken. En stiekem hoop ik alvast dat alle kinderen die stemmen Max op nummer 1 zetten… Dat zien we later. In mei 2020 worden de winnaars bekend gemaakt.
Weer mooie gastlessen vandaag, dit keer bij mijn tweede Schoolschrijver-school, de De la Reyschool in Den Haag. En twee schrijfworkshops: haiku schrijven en dialoog schrijven.
De kinderen van groep 4 en 5 hadden bérgen vragen voorbereid. De mooiste/grappigste: – Hoeveel mensen denkt u dat uw boek kennen? – Hoeveel boeken maakt u per jaar? – Heeft u zelf zo’n boekdrukmachine? – Heeft u een baas?
De haiku-les met kinderen uit groep 6 en 7 duurde uiteindelijk best wel kort, doordat het lang duurde voor iedereen eindelijk bij mij was, en een pen had, en zat. Maar na mijn uitleg en nadat ik wat haiku’s had voorgelezen, gingen de kinderen als een speer (of: als speren?) en schreven in korte tijd een heleboel haiku’s. Allemaal anders, sommige grappig, andere serieus. Van vijf haiku’s heb ik foto’s gemaakt, en ik mocht ze hier publiceren. Met dank aan de schrijvers: Levi, Robin, Jip, Cas en Ava.
Lezers van mijn blog, laat in reacties hieronder weten welke haiku je het mooist vindt, en waarom (ik post alleen aardige, zinvolle reacties). Dat vinden de kinderen vast leuk. Hopelijk blijven ze haiku’s schrijven…
Gisteren heb ik veel voorgelezen uit eigen werk, en opnieuw ontdekt hoe mooi dat eigenlijk is… niet mijn werk (hoewel, dat ook, haha) maar het voorlezen op zich.
Bij groep 4 las ik het begin van Wolfje, het hele eerste hoofdstuk, wat best lang duurde… maar de kinderen hingen aan mijn lippen en waren er helemaal vol van. Ze vonden dat er veel voorbij was gekomen in zes bladzijden, waren met taal en zinnen bezig, en ze wilden weten hoe het verhaal verder ging. De meester gaat het boek helemaal voorlezen, als het goed is.
Bij de Schrijfclub (groep 5, 6, 7 gemengd) las ik een stukje voor uit Nooit is voor altijd, en ik mocht niet meer stoppen, ze moesten weten hoe het afliep. Hetzelfde effect, ze waren er vol van en we hebben er lang over gepraat. Over de dood en dat je daar op verschillende manieren mee om kan gaan, over het open einde, over waar het verhaal nou eigenlijk over gaat, over wat de jongen meemaakt en wat hij zelf doet.
De kracht van voorlezen en praten, ik zie het steeds weer.
Meestal lees ik fragmenten voor van collega’s, nu was het eens met eigen werk. Fijn.
Boodschap: lees voor! Leraren, ouders, grootouders! Elke dag! Ook aan kinderen die al zelf kunnen lezen. En praat met ze, over het verhaal en alles eromheen. Dat is zo mooi en belangrijk.
Tip: Je kunt heel goed prentenboeken voorlezen aan oudere kinderen, en samen het verhaal en de prenten bespreken en bekijken. De kinderen uit groep 5, 6 en 7 gaven aan dat ze prentenboeken stiekem nog steeds leuk vinden. Ze vonden het interessant om de tekeningen goed te bekijken en te bespreken. Er zijn genoeg prentenboeken die qua vormgeving en inhoud geschikt zijn voor oudere kinderen. Vraag maar bij de bibliotheek of (kinder)boekwinkel. Vaak zit er in prentenboeken veel meer dan je denkt… kijk er maar eens goed naar en lees aandachtig. In Max maakt een vriend zitten bijvoorbeeld veel details en kleine grapjes, die je pas ziet als je de rust neemt om langer te kijken.
En dat geldt voor meer boeken, zo niet, alle boeken.
Een sterk en mooi verhaal, waarin ik veel herkende. Niet de IVF en ook niet de enorme liefde voor honden (geef mij maar katten), maar wel bijna al het andere.
Ik durf bijvoorbeeld amper een baby op schoot te nemen, bang dat iemand roept: ‘Oooh, dat staat je goed!’, met alle implicaties en gevolgen van dien (ongemak, blozen, niet meer van het moment kunnen genieten, terwijl ik ook wel ‘s gewoon leuk een baby wil vasthouden). Het ergste is wat dat betreft gelukkig voorbij, maar het kan nog steeds gebeuren. Ook al ben ik inmiddels niet meer verdrietig en eigenlijk vaak blij en opgelucht dat ik geen kinderen heb (want jezus waar gaat de wereld naartoe, en oefff wat ben ik blij dat ik niet in de cliché-molen terecht ben gekomen van moeders op het schoolplein, kinderfeestjesconcurrentie, bergen was, lege nestsyndroom, en noem de ellende maar op), toch kunnen dit soort ongemakkelijke situaties nog steeds voorkomen. Zelfs tijdens schoolbezoeken, als kinderen vragen of ik kinderen heb. Die vraag wordt minder vaak gesteld… misschien straal ik het uit, dat ik gewoon vrouw ben, mens. En als ik antwoord op die vraag klinkt dat ook steeds normaler. Soms zeg ik: Nee, ik heb geen kinderen, jullie zijn nu even mijn kinderen. Vinden ze leuk. Hopelijk kan ik ook een voorbeeld zijn, voor jongens en meiden die geen kinderen kunnen of willen krijgen. En hopelijk hoeven wij dat allemaal steeds minder stiekem te doen.
Doordat W. bij het bericht zei dat het ook zijn verhaal was, vroeg ik me eigenlijk voor het eerst af hoe mannen dit beleven. Een onvervulde kinderwens, een kinderloos of kindervrij leven, hoe je het ook noemen wilt en hoe je er ook komt… Ik zie steeds meer blogs en boeken van vrouwen die hierover schrijven, wat heel fijn is, en belangrijk. Maar hoe zit het met jullie, mannen? Schrijf erover. Ik wil het graag lezen.
Goed nieuws: Kristof Devos won een Special Prize in het Servische illustratoren concours BookIll Fest. Hij kreeg de prijs voor zijn illustraties uit Max maakt een vriend. Er zijn in totaal 11 prijzen uitgereikt op 1700 inzendingen uit 27 landen.
Informatie (in het Engels) over de prijswinnaars vind je hier, als je een beetje naar beneden scrolt zie je Kristof en Max maakt een vriend. Op 25 mei is de prijsuitreiking en de opening van een tentoonstelling waar het werk te zien zal zijn, in Novo Milosevo, Servië. Als je toevallig in de buurt bent, ga kijken! Mocht een reisje naar Servië niet meteen lukken, dan kun je ook gewoon ons boek kopen, en het werk van Kristof in huis halen. Max maakt een vriend is te bestellen bij elke boekwinkel (koop bij voorkeur lokaal). Als je dat doet, kijk eens extra aandachtig naar de tekeningen…
Meer info over het boek vind je bij ‘Kinderboeken’ en ‘Recensies’. Alles wat je wil weten over Kristof vind je hier.
Toen ik in de vijfde zat (groep 7) werd er gepest op school, een populair meisje tegen een impopulair meisje, allebei in mijn klas. Het begon klein, maar het nam groteske vormen aan. Er waren uiteindelijk twee kampen, het ene schrikbarend groot (zowat de hele school), het andere klein, vier meisjes, onder wie ik. Ik hield niet van populaire meisjes, had meer met buitenstaanders en kon niet tegen onrecht. Mijn beste vriendin zat ook in dat kleine groepje. Zij heette toevallig ook Claudia en ze was heel stoer, durfde veel en kon ook niet tegen onrecht. Maar hoe stoer ook, we waren niet opgewassen tegen het gepest.
Op een dag vertelde ik aan mijn moeder dat het populaire meisje had gezegd dat wij -het gepeste meisje en de meisjes die haar hielpen- zouden worden opgewacht na school, door haar grote broer en zijn vrienden, met ‘kettingen’. Mijn moeder schrok en nam het meteen serieus. Ze kwam ons halen, waardoor wij veilig naar huis konden. Want ze stonden er inderdaad, de grote jongens, met snorren en brommers en weet-ik-veel-wat-nog-meer. Dreigend te doen, met een groep, tegen een paar meisjes van de basisschool. Hun populaire zusje helpen, dat het pesten niet alleen kon en het nóg groter wilde aanpakken. Mijn moeder kaartte dit voorval en het ernstige gepest aan bij school en kreeg een slappe, laffe reactie, in de trant van: wij gaan hier niet over, dit gebeurt buiten schooltijd en is iets tussen de kinderen. Zo’n laffe school wilde mijn moeder niet voor haar dochters, ze zocht een andere school, een betere, een leuke. En vooral: een veilige. Ik was blij dat mijn moeder het voor ons opnam. En hoewel het best een stap is om eind groep 7 nog naar een andere school te gaan, heb ik daardoor nog een hele fijne tijd gehad op een jenaplanschool, waar wèl een goede sfeer was, en daarbij ook nog veel aandacht voor creativiteit. Maar de andere kinderen op mijn oude school moesten het ermee doen…
Zelf ben ik in die periode ook gepest, maar ik kon er geloof ik wel mee leven, doordat ik daarin samen met mijn klasgenoot en beste vriendinnetje was. We waren allebei vroeg met puberen en keken naar muziekclips op MTV, van Michael Jackson, Madonna, Pat Benatar: “We are strong, No one can tell us we’re wrong”. We kleedden ons in jaren 80-stijl, met getoupeerde haren en soms make-up, best opvallend en gewaagd voor 10/11-jarigen. We probeerden van alles uit en vielen op, en waren ons daarvan bewust. Maar we vonden het niet leuk om gepest te worden… dat vindt niemand leuk. Kinderen in onze buurt riepen ons na, noemden ons ‘heksen’, en ik meen me te herinneren dat er zelfs een keer eieren naar ons zijn gegooid, op straat. Niet raak gelukkig, maar toch… ik ben het onveilige gevoel niet vergeten. Ondanks het gepest waren we samen sterk en durfden we anders te zijn.
Niet elk kind heeft een vriend of vriendin met wie het samen sterk kan zijn. Niet elk kind heeft ouders die het voor hem of haar opnemen, die alert reageren bij gepest, of die dat überhaupt te horen krijgen. Mijn moeder praatte veel met ons, daardoor vertelde ik haar veel, in vertrouwen en in een veilige thuissituatie. Voor kinderen die dit niet hebben en die worden gepest, moeten wij met z’n allen dus alert zijn. Klasgenoten, ouders, leraren en schooldirecteuren moeten het signaleren en er iets aan doen.
Kinder- en jeugdboeken over pesten vind je hier (de leeftijdscategorie kun je aanpassen). Zelf las ik onlangs Ik ben Vincent en ik ben niet bang van Enne Koens, een mooi boek over een gepeste jongen die ook een maatje vindt met wie hij samen sterk kan zijn. Op de site Stop pesten NU vind je veel informatie en kun je om hulp vragen. Als je gepest wordt (ook online), wees niet bang, je bent niet alleen… vraag hulp!
In een telefoongesprek met vriendin Marieke stelden we vast dat we vaak zo serieus zijn. Zij werkt als coach met mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, en ik als leesbevorderaar op scholen met veel taalzwakke leerlingen. We voelen ons verantwoordelijk, soms té. We zien vaak dat er eigenlijk iets zou moeten veranderen in de maatschappij als geheel of in bepaalde structuren, en dat het werk dat wij doen een druppel op een gloeiende plaat is. Daar kun je knap moedeloos van worden! Heeft het eigenlijk wel zín, wat ik doe? Als ik voor mezelf spreek: lukt het me als Schoolschrijver wel om de hele school enthousiast te krijgen voor lezen, inclusief ouders en leerkrachten? Dat is het streven, maar eigenlijk is het een onmogelijke opdracht. Je kunt nooit iedereen bereiken. Ook niet in je lessen, er zijn altijd kinderen bij wie de boodschap niet aankomt, of die weinig leren van je lessen doordat ze met heel andere dingen bezig zijn.
Waarschijnlijk is dit gevoel van verantwoordelijkheid en moedeloosheid herkenbaar voor veel mensen. Ik weet niet of het op te lossen is, maar wellicht kunnen we het wel wat lichter maken, door onszelf te trainen anders te denken. Zo bedachten Marieke en ik dat we vaker blij moeten zijn met kleine stapjes, met de kleine dingen die we wèl bereiken. Een open deur van jewelste natuurlijk, maar toch, je moet dat dan wel nog doen. Op twitter las ik dit bericht @Jezzebellz (25 maart): “Even iets zweverigs. Ons brein is geoefend om nare berichten te herhalen. Helaas maakt dat ons niet gelukkiger. Oefenen de leuke dingen te herhalen of herinneren doet dat wel. Een paar tweets over wat goed gaat of leuk is is dus echt een pré om ons beter te voelen en goed te doen.” We kunnen elkáár dus ook beïnvloeden met zware of lichte gedachten en berichten… Ik ga dit nu meteen oefenen en uitproberen, voor mezelf. En wie weet kan ik jullie ermee aansteken.
Een lijstje met dingen die ik de afgelopen tijd heb bereikt als Schoolschrijver: – Een juf vertelde me dat een meisje in groep 5/6 had gezegd dat ze een verhaaltje ging ‘herschrijven’ (dat had ze van mij geleerd). – Een andere juf wilde graag meer weten over creatief schrijven met kinderen, omdat ze van de kinderen had gehoord dat ze mijn lessen leuk vonden en dat ze het schrijven beter begrepen doordat ik ‘vragen stelde’. – Een jongen in groep 7 kwam uit zichzelf melden dat hij thuis een gedicht had geschreven (over de zon, zie eerder blog). – Een jongen uit groep 6 zei dat hij twee van mijn boekentips had gelezen: Ik zoek een woord (een gedichtenbundel, helemaal uitgelezen!) en Ronja de roversdochter. En een meisje las Joke van Leeuwen, een schrijver die ze anders waarschijnlijk nooit had leren kennen. – Na het voorlezen van het begin van Blote handen (van Bart Moeyaert), als voorbeeld van een spannende scène, riepen meerdere kinderen: ‘Wil je alsjeblieft dóórlezen?!’ – Toen ik na de Quiz ‘Vroeger-nu-toekomst?’ de boeken liet zien waaruit de fragmenten kwamen, en zei dat de kinderen de titels en auteurs konden opschrijven als ze de boeken wilden lezen, déden veel kinderen dat, enthousiast. – Toen bij groep 5 het belletje van de timer afging, wilden de kinderen niet stoppen met schrijven, zodat de juf maar snel de timer weer aanzette. Geweldige concentratie, hele klas in de schrijf-flow!
Kijk, dat is toch een mooi lijstje… en dan heb ik nog niet alles opgeschreven. Vandaag kwam er nog een mooie verrassing, na mijn derde en laatste bezoekje aan groep 3 kreeg ik van de juf en de kinderen hun boek: ‘Het dierenboek’ (dat ze trouwens zelf hadden gemaakt, zonder mijn hulp, maar misschien ook een beetje geïnspireerd door mijn lessen), met daarin een dier (tekening + verhaaltje) van elk kind, en voorin een lief bedankje. En met een echt omslag, met daarop trots de namen van alle ‘Auteurs & illustratoren’. Ik weet eigenlijk niet of ik dit nog wel ‘klein’ moet noemen…
Probeer het ook eens: opschrijven wat goed gaat. En tip me even, zodat ik het kan lezen.
Gisteren heb ik gepraat met Michel Houellebecq! Er was een feest in het Betty Asfalt Complex in Amsterdam, in verband met de verschijning van de Nederlandse vertaling van zijn nieuwste roman ‘Serotonine‘. Een geweldige line-up van sprekers: vertaler Martin de Haan, schrijver en Ruslandkenner Pieter Waterdrinker, journalist en voormalig Frankrijk-correspondent Ariejan Korteweg, psychiater Damiaan Denys en docent Franse en Europese letterkunde Sabine van Wesemael. Halina Reijn las een fragment voor uit Serotonine. Stella Bergsma en Aafke Romeijn zongen. In de pauze dacht ik: zo moeten de salons zijn geweest, van rijke Franse dames in de 17e en 18e eeuw, met schrijvers, toneelspelers, muzikanten, kunstenaars, politici en andere belangrijke en inspirerende mensen. En dat was nog niet alles…
Een dag eerder had ik gelezen dat de beroemde Franse schrijver Michel Houellebecq op het Boekenbal was opgedoken, en dat hij de dag erna naar een bijeenkomst rond zijn boeken zou gaan. En inderdaad, aan het eind van de middag kwam hij het theater binnen, samen met zijn vrouw. Opwinding alom, ook bij mij. Ik nam me voor om elke kans met hem te kunnen praten te grijpen, en nu eens niet terug te deinzen, zoals me dat wel eerder is overkomen. Ik had een vraag in gedachten die ik hem wilde stellen, en toen hij ging roken dook ik mee naar buiten en drong me aan hem op, me enigszins verontschuldigend, maar onontkoombaar en vastberaden. Vervolgens heb ik een hele tijd met hem staan praten, en met zijn vrouw Qianyum Lysis, een jonge Française van Chinese afkomst. Er stonden ook andere mensen, onder wie een jongeman die ook goed Frans sprak en de hele tijd over hoeren begon (waarom in godsnaam, dacht ik, hou op!). Ik lette natuurlijk vooral op Michel, wilde hem van alles vragen, maar ook gewoon ontspannen babbelen, zodat hij niet het gevoel zou hebben ‘aan het werk’ te zijn en geïnterviewd te worden, dat leek me vervelend voor hem. Later, thuis, had ik spijt dat ik niet veel meer had gevraagd. Maar goed. Waar ging het dan wel over? Ik kan onmogelijk het hele gesprek opschrijven, maar ik kan er een paar dingen uitlichten die voor jullie, lezers van mijn blog, en voor Houellebecq-fans interessant kunnen zijn (voor fans is àlles natuurlijk interessant).
Mijn eerste vraag was: Pourriez-vous écrire du point de vue d’une femme? Zou je vanuit het standpunt van een vrouw kunnen schrijven? Zijn antwoord kwam meteen en hij was heel stellig: ‘Non’. Hij had er wel al over nagedacht en was het met me eens dat het interessant zou zijn, maar nee, onmogelijk. Gedichten gingen wel, die zijn niet gebonden aan sexe, maar bij een roman lag het anders, zei hij. Zijn vrouw zei nog: ‘Je hebt het wel eens gedaan, een pagina of 40, maar langer lukt niet.’ Ik weet niet of dat over een kort verhaal ging, en of dat is gepubliceerd (misschien kan iemand dat uitzoeken). Maar we hoeven dus niet te rekenen op een roman van Houellebecq met een vrouwelijke hoofdpersoon. Hoewel ik daar toch op blijf hopen.
Het gesprek ging even over Nederlanders. Ik zei dat hij daar natuurlijk niet van hield, refererend aan zijn spottende zinnen in Serotonine (p. 25): ‘(…) en de Nederlanders waren echte hoeren, die gingen overal zomaar zitten, een ras van veeltalige, opportunistische kooplui die Nederlanders, het kan niet vaak genoeg gezegd worden.’ Dat vond hij toch een beetje ongemakkelijk, en hij verklaarde dat hij dat (van die kooplui) had opgepikt uit een gesprek met een Nederlander (van Lieshout, Lieshout, ik heb niet doorgevraagd, maar waarschijnlijk is dat Erik Lieshout, die films over en met hem maakte). Daarna zei hij: ‘On aime bien les Hollandais.’ Met ‘on’ bedoelde hij zichzelf en de Fransen in het algemeen, en kennelijk komen we er als Hollandais toch goed vanaf. Duitse en Engelse huizenkopers zonderen zich af in enclaves, zei hij, terwijl de Nederlanders Frans spreken en zich meer mengen met de Franse bevolking. Nederlanders in Frankrijk houden er niet van om landgenoten tegen te komen. Over de Fransen zei hij: iedereen denkt dat we heel trots en arrogant zijn, maar eigenlijk vinden de Fransen het best leuk om bekritiseerd te worden. En we zijn ook onzeker, bijvoorbeeld ten opzichte van Duitsland, een groot land dat het zo goed doet, daar kijken we tegenop. En hij zei: ‘J’aime bien les pays masochistes.’ Een typische Houellebecq-uitspraak. Enfin, de Nederlandse fans kunnen gerust zijn, Michel houdt van ons, veeltalige masochisten.
Het ging natuurlijk ook over roken, we stonden op de rokersplek, een klein en ongezellig buitenplaatsje naast het theatercafé. De Franssprekende man vroeg waarom Michel zijn sigaret zo nat maakte (het beginstuk zonder filter was inderdaad behoorlijk nat). Dat vond hij grappig genoeg geen rare vraag, hij ging er serieus op in: ik rook lichte sigaretten, dus moet ik er harder aan trekken. De man: waarom rook je dan geen zwaardere sigaretten? Michel: omdat ik niet dood wil, of in elk geval op een manier die zo min mogelijk pijnlijk is… Ook dit kan geruststellend zijn voor fans: hij let toch een beetje op zijn gezondheid en wil dus niet zo snel mogelijk dood (ook al zou je dat soms kunnen denken). Nog een leuk grapje, zo tussen neus en lippen door, toen ik vroeg of hij een aansteker had zei hij: natúúrlijk heb ik een aansteker.
De interactie tussen Houellebecq en zijn vrouw was erg leuk, kleine zinnetjes over en weer, grapjes, plagerijtjes, vooral van haar. Ze schijnt ongeveer twintig jaar jonger dan Michel te zijn, en zou dan rond de 40 moeten zijn, maar dat geloof ik niet… ze zag er veel jonger uit. Ze was vrolijk en open, ook naar ons toe, al die ‘hoerige’ Nederlanders die zo graag met haar beroemde man wilden praten. Op mijn vraag of ze het Boekenbal leuk hadden gevonden, reageerde ze enthousiast: oui, het was ‘un peu bizarre’, met overal vrouwen verkleed als ‘baba’ (hippie-achtig). Michel moest daar ook een beetje om gniffelen, maar vond het bal toch ‘plutôt bien’ (een opsteker voor de organisatoren). Qianyum Lysis vond het grappig dat iemand (op social media) had geschreven over al die ‘mislukte schrijvers’ die met Houellebecq op de foto wilden. Michel glimlachte, maar zei toen zacht en serieus: ‘Ils sont méchants…’ (dat is gemeen) Ze zei ook iets over de inhoud van zijn boeken, dat hij had geschreven dat hoeren goede echtgenotes zouden zijn, en daar kibbelden ze een beetje over. Zij: jawel, in La carte et le territoire, de eerste vrouw van Jed, Geneviève. Hij: ik weet zèlf toch wel wat ik heb geschreven. Grappig om te volgen, en veelzeggend: ze leest dus zijn boeken, kritisch en aandachtig. En ik las ergens dat ze elkaar hebben ontmoet op de Sorbonne, waar ze een scriptie schreef over zijn werk.
Nu schrijf ik toevallig ook een scriptie over Houellebecq, en ik heb dat toch nog even tegen Michel durven zeggen, dat het gaat over zijn politieke roman Soumission en over Révolution (politiek pamflet/autobiografie) van Macron. Dat leek hij wel een amusante combinatie te vinden: ‘C’est une drôle d’idée.’ Ik had nog willen vragen of hij het boek van Macron had gelezen, maar dat vergat ik door de zenuwen. Soit. Het is gelukt. Ik heb gepraat met Michel Houellebecq, literaire grootheid en onderwerp van mijn scriptie. Hopelijk lukt dat ooit nog een keer, in een rustigere omgeving. Die kans is klein, maar on ne sait jamais…
Ik kocht een t-shirt met de tekst ‘Ik heb het ook niet makkelijk.’ Michel vroeg me wat erop stond en ik vertaalde: J’ai pas la vie facile, moi non plus. Dat begreep hij wel. Verder laat ik het vertalen over aan Martin de Haan, die dat geweldig doet. Lees Serotonine maar, en andere boeken van Michel Houellebecq, mocht je dat nog niet hebben gedaan. En lieve fans, hopelijk vonden jullie dit verslagje leuk… quel héros hein, notre Michel?
PS: Ter info, de gesproken zinnen in dit blog zijn niet echt citaten (daarom vaak zonder aanhalingstekens), het is zoals ik me het gesprek herinner. Maar de strekking klopt wel, en sommige korte zinnetjes in het Frans ook.
Als je boek al een tijdje uit is, verwacht je geen recensies meer. Maar nu is er opeens een nieuwe van Max maakt een vriend, en wát voor één, wauw! Ons boek wordt ‘een terechte aanrader’ genoemd.
Toevallig begint morgen de Boekenweek… wist je dat je ook een kinderboek mag kopen? Tip. ;-)
De recensie kun je hier lezen, en is geschreven door Eric Vanthillo voor Pluizuit, een Vlaamse website over de betere jeugdliteratuur (zoals zij het zelf zeggen). Kijk daar eens rond, voor meer boekentips.
Er zijn kinderen die wèl heel veel lezen, die bezig zijn met taal, en die graag schrijven. Kinderen die je als Schoolschrijver en docent eigenlijk weinig kunt leren, omdat ze het zelf al uitzoeken. Bij wie je steeds die heerlijke honger naar kennis voelt… vertel me alles, ik wil het weten. Bij wie de concentratie tastbaar is, bijna zichtbaar, als een laserstraal.
Yade is zo’n meisje. Zij was één van de twee kinderen uit groep 6 die een gedichtje uit het hoofd hadden geleerd, nadat ik dat als facultatief huiswerk had opgegeven. Ze snapte ook wat de zin daarvan was, wat je ervan kon leren (bijvoorbeeld de structuur en het ritme van een gedicht nóg beter leren kennen). Ze schreef zelf meerdere gedichten, in een jaloersmakend handschrift. Haar gedicht De Poes vond ik vrolijk en mooi, en ik vroeg of ik het op mijn website mocht publiceren. Dat mocht:
Vandaag bekeek ik de mappen met al het werk van de kinderen, en toen kwam ik nóg een mooi gedicht van Yade tegen. Heel eigen(wijs), iets ondeugender en minder netjes. Vooral de zin ‘dat heb ik heel vaak als kind’ vind ik grappig, zoiets zou Wolfje ook kunnen zeggen. Ik heb het gedicht stiekem gefotografeerd en publiceer het ook. Hopelijk vind je dat goed, Yade, als je dit leest. ;-) Ga vooral lekker door met schrijven. Maar dat doe je toch wel…
