Claudia Jong

Ik was van plan om vandaag vroeg op te staan en eindelijk mijn administratie te doen. Nou gaan er wel vaker plannen mis, maar dit keer was het onbegonnen werk: op een stralend zonnige lentedag, één van de eerste mooie dagen van het jaar, al je bonnetjes van het afgelopen jaar gaan zitten inplakken en verwerken in een excel-bestand… dat riekt naar gekte! Bovendien lag er een heel mooi boek op mijn nachtkastje. Mijn hand had het al te pakken nog voordat mijn ogen open waren. En als ik eenmaal lees, dan kunnen alleen honger of dorst me nog op de been krijgen. Bonnetjes maken geen schijn van kans.

Het is geen ramp, maar toch voel ik me ontevreden. Zo gaat dat met mislukte plannen, ook al zijn het domme plannen. Als een plan eenmaal is gemaakt, is het eigenlijk al te laat. Dan zit het in je hoofd. En ‘plan wijzigen’ kun je altijd proberen. Zo van: weet je wat, omdat het vandaag belachelijk mooi weer is, wijzigen we het plan, we doen die bonnetjes gewoon een andere keer, oké? Doe maar. Probeer maar. Lukt je toch niet.

De dag is nog niet om. Het is nog niet te laat. Een paar bonnetjes…

Afgelopen dinsdag, op 15 maart 2011, ging ik voor het eerst van mijn leven naar het Boekenbal. Een legendarisch bal, waar iedereen over praat. Het is verdomd moeilijk om aan kaarten te komen, zo bleek maar weer. Als boekwinkel kun je kaarten aanvragen, maar dat moet je op tijd doen en ze zijn duur (tegen de 70 euro, ik doe een gooi). En als kinderboekenschrijver word je niet uitgenodigd, voor zover ik weet. Kinderboekenschrijvers mogen naar het Kinderboekenbal. Ik hoop dat ook mee te mogen maken, al was het maar om te vergelijken. Maar goed, dinsdag was er dus het Grotemensenboekenbal. En ik had het geluk dat ik op het laatste moment een kaartje van iemand kreeg. Nou hoor ik vaak dat mensen niet zo positief zijn over het Boekenbal, zo van: het is een saai feest, met schrijvers die dansen als houten klazen en drankjes die je zelf moet betalen, en weinig opwindende gebeurtenissen. Maar de volgende dag werd ik bestookt door vrienden die brandden van nieuwsgierigheid en die meteen wilden horen hoe het was. Ik hoefde ze gelukkig niet teleur te stellen. Dit is wat ik zei:

Oh jongens, het was geweldig!!! Ik heb Kader op zijn dikke snor gekust, we hebben samen de polka gedanst en de horlepiep. Ik heb Kluun en Koch samen zien vozen op de plee en ik heb mensen de traptrede zien kussen waarop Mulisch altijd zat. Verder heb ik Heleen en Connie een catfight zien doen, echt heel gemeen. Jan Mulder blijkt ontzettend goed moppen te kunnen tappen. En Koningin Beatrix heb ik ook gezien, in cognito, verkleed als boek, maar mij hou je niet voor de gek. Zelf ben ik zo tegen sluitingstijd in mijn nakie van de trapleuning gegleden. En ik heb Anne -die bij me was- gedwongen dit ook te doen. Achteraf vond ze dat helemaal niet zo erg. Al met al een zeer geslaagd eerste boekenbal. Laat ze maar zeuren, over dat het zo saai is, en dat er nooit iets gebeurt. Je moet gewoon goed opletten en op het goede moment op de goede plek zijn!