Afgelopen dinsdag, op 15 maart 2011, ging ik voor het eerst van mijn leven naar het Boekenbal. Een legendarisch bal, waar iedereen over praat. Het is verdomd moeilijk om aan kaarten te komen, zo bleek maar weer. Als boekwinkel kun je kaarten aanvragen, maar dat moet je op tijd doen en ze zijn duur (tegen de 70 euro, ik doe een gooi). En als kinderboekenschrijver word je niet uitgenodigd, voor zover ik weet. Kinderboekenschrijvers mogen naar het Kinderboekenbal. Ik hoop dat ook mee te mogen maken, al was het maar om te vergelijken. Maar goed, dinsdag was er dus het Grotemensenboekenbal. En ik had het geluk dat ik op het laatste moment een kaartje van iemand kreeg. Nou hoor ik vaak dat mensen niet zo positief zijn over het Boekenbal, zo van: het is een saai feest, met schrijvers die dansen als houten klazen en drankjes die je zelf moet betalen, en weinig opwindende gebeurtenissen. Maar de volgende dag werd ik bestookt door vrienden die brandden van nieuwsgierigheid en die meteen wilden horen hoe het was. Ik hoefde ze gelukkig niet teleur te stellen. Dit is wat ik zei:
Oh jongens, het was geweldig!!! Ik heb Kader op zijn dikke snor gekust, we hebben samen de polka gedanst en de horlepiep. Ik heb Kluun en Koch samen zien vozen op de plee en ik heb mensen de traptrede zien kussen waarop Mulisch altijd zat. Verder heb ik Heleen en Connie een catfight zien doen, echt heel gemeen. Jan Mulder blijkt ontzettend goed moppen te kunnen tappen. En Koningin Beatrix heb ik ook gezien, in cognito, verkleed als boek, maar mij hou je niet voor de gek. Zelf ben ik zo tegen sluitingstijd in mijn nakie van de trapleuning gegleden. En ik heb Anne -die bij me was- gedwongen dit ook te doen. Achteraf vond ze dat helemaal niet zo erg. Al met al een zeer geslaagd eerste boekenbal. Laat ze maar zeuren, over dat het zo saai is, en dat er nooit iets gebeurt. Je moet gewoon goed opletten en op het goede moment op de goede plek zijn!