Het is donderdagavond. Buiten hoor ik vuurwerkgeknal. Nog twee nachtjes slapen en dan is het de laatste dag van het jaar. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik word rond deze tijd zo melancholisch als een deur. Geen idee waarom. Er verandert namelijk helemaal niets in die paar dagen. Op 1 januari is alles nog ongeveer hetzelfde. Meestal wel tenminste. Er is geen reden voor somberheid.
Gisteren dreigde ik erin te glijden… in die zachte, zompige triestigheid. Ik zag overal jaaroverzichten, de meeste waren niet bepaald vrolijk. En op internet verschenen allerlei lijstjes. Ook boekenlijstjes. Op een blog over kinderboeken dat ik al een tijdje volg, zag ik dat het ‘een weinig opwindend jaar’ was geweest. Dat had ik zelf heel anders ervaren. Voor mij was 2011 juist bijzonder opwindend, omdat een grote droom is uitgekomen: mijn eerste boek is verschenen. Het is natuurlijk onnozel, maar ik trok het me opeens persoonlijk aan dat iemand het een weinig opwindend jaar had gevonden. En nóg onnozeler, ik kreeg het idee dat als ik niet ergens op zo’n eindejaarslijstje zou staan, mijn jaar min of meer waardeloos zou zijn geweest…
Diezelfde middag kreeg ik bericht dat mijn boek toch op iemands lijstje stond. Op twee lijstjes zelfs, wie had dat gedacht. Kijk maar: hier en hier.
Je begrijpt wel dat dit de triestigheid een zware slag heeft toegebracht, daar had hij niet van terug. Maar het zwelggevaar is nog niet geweken… eindejaarsmelancholie is een taai en vasthoudend beest, dat altijd wel een weg vindt. Nog even volhouden. Twee nachtjes slapen. Dan beginnen we aan een nieuw jaar. Een zeer opwindend jaar!
Ik wens jullie een zorgeloos, geïnspireerd en bloedmooi 2012.
Claudia