Morgen is het een jaar geleden dat we ons huis kochten en we zijn nog steeds bezig met de verbouwing. Dat is niet iets om van in paniek te raken. Sommige mensen doen tien jaar over een verbouwing, anderen doen het in twee maanden, er valt geen peil op te trekken. Ik ben nooit zo van de ‘handenarbeid’ geweest, en moet al geruime tijd, tegen mijn natuur in, klussen. Dat valt niet mee. Klussen is hondsmoeilijk. Voor sommige mensen is een spijker een spijker en een muur een muur, maar voor mij veranderen de dingen steeds van aard en gedaante, al naar gelang hoe ik me voel. Dat is vreselijk vermoeiend. En het is confronterend. Het is alsof ik door het klussen steeds beter zie hoe weinig ik weet van de wereld, hoe weinig ik kan, en hoe hulpeloos ik ben. Vooral dat laatste. Ik denk dat ik het in de rauwe werkelijkheid, in de natuur, de echte ruige natuur, niet lang zou volhouden…
Dit klinkt allemaal heel dramatisch. En dat is het ook. Neem nou gisteren. Ik dacht vol goede moed ‘even’ een muurkast te gaan aanpakken. Het leek me makkelijk, het leek me iets dat ik kón: gaten plamuren, latjes tegen de muur schroeven, planken erop, klaar! Maar al gauw bleek dat niks recht was. Alles was scheef. En dan krijg je er geen plank tussen, tenzij je hem helemaal -scheef- op maat maakt. Dit bedoel ik. Van zoiets raak ik in de war. Als ik in zo’n scheve muurkast kijk, heb ik het gevoel bij mezelf naar binnen te kijken. Ik heb niet de kennis, de handen en de kalmte om die scheefte op te lossen. Mijn oplossing zou zijn: we doen het toch, we schroeven latten tegen de muur en doen de planken er gewoon in, schots en scheef, met kieren en gaten ertussen. Maar als je dat doet, raakt het in verval. Op den duur. Alles staat op instorten. Je kunt de deur van de scheve muurkast dichtdoen, maar je weet wat erachter zit. Van buiten is er niets te zien, de deur van de kast staat mooi in de lak. Maar achter die deur is het verval in volle gang.
Op goede momenten is alles mooi. Dan zie ik hoe we ons bijna honderd jaar oude huis verzorgen. Het huis is stevig en goed gebouwd, zoals ze dat vroeger nog konden, en het enige dat wij hoeven doen is de boel opfrissen, zodat het er weer honderd jaar tegen kan. Maar op slechte momenten zie ik mezelf: onhandig, hulpeloos, in staat van verval en honderd keer uitvergroot.
hA DIE Claudia,
heel herkenbaar….deze vakantie moest ik en zou ik de zijkant van mijn trap in ons 10 jaar oude huisje eens onderhanden nemen..Die witte muurdelen vond ik zo lelijk geworden. Nota bene had ik na de geboorte van Ken al eens ruw geschuurd….maar nu na 4 jaren zou het er van komen. Dus de zwarte pot verf kwam te voorschijn… en het moest zwarrrrrrttt. Weeetje alles dit keer goed afgeplakt….maar ja het was toch erg zwarte….eeen deja vu van ons studentenhuis met de ook met linoleum beklede trap daagde voor mijn ogen….en mooi glad verven dat zou ik toch beter doen na al mijn verf ervaring…..mooi niet….en natuurlijk was mij man verrast toen hij thuis kwam….toch wel erg zwart……tja het zit er nog steeeds op maaR….KLUSSEN TJA ….sinds de geboorte van mijn kinderen heb ik daar echt geen ervaring meer mee…..geen tijd meer genomen om te prullen…want het duurt altijd 2 keer zolang als je dacht….
Het zwart zit er nog op…soms vind ik het mooi en soms denk ik….moest het nou zo nodig….!!!!!! Groetjes, klus-ser voor 1 1/2 dag….Jaco
Soms kun je dingen beter laten.
Als het niet per se nodig is en je er niet ongelukkig van wordt, zou ik zeggen: ‘Niet doen! Laat liggen die kwast!’
Toch kan zwart heel mooi zijn… in mijn vorige huis had ik zwarte plinten, dat bedenk je ook niet… ik wilde een boerderij-effect, jeweetwel. Was trouwens best goed gelukt.
Op dit moment hebben we helemaal geen plinten… Dat is klus-tip twee.
Als je niet per se plinten nodig hebt, zeg ik: ‘Niet doen, gewoon lekker zonder plinten wonen, dat gaat prima!’
Haha Jaco, ik moet wel lachen om dat ‘moest en zou’. Dat is het, daar begint de ellende. We moesten maar eens wat minder moeten en zullen.
He die lage lat klusjes….super bedacht…
Alleen de lage lat …dat is natuurlijk de plint….
Plint niet doen , dan lage lat klusje niet doen…tja…ik ben een beetje melig.
Groetjes, Jacomina
Je moet het niet te letterlijk nemen! Plinten zijn niet makkelijk, die vallen absoluut in de categorie ‘hoge lat’. Alleen doen als je al enigszins geoefend bent… en zeker niet als je melig bent, dat is vragen om ellende… klussen en meligheid gaan sowieso niet samen, probeer dan maar eens serieus een hamer vast te houden…