De afgelopen dagen was ik bevangen door een boek: De hemel van Heivisj, van Benny Lindelauf. Ik wilde er steeds in doorlezen, me afzonderen met dat boek, onder de dekens, met een dikke keel van ontroering. Zelfs nu, met het eerste mooie lenteweer. Toch bijzonder dat een boek dat met je kan doen, het zijn tenslotte -als je het feitelijk bekijkt- een heleboel letters op papier. Maar die letters kunnen je alles doen vergeten, honger, dorst, narigheid, oorlog. Dat is interessant: terwijl je leest over oorlog, kun je de oorlog in de wereld even vergeten. Dat is wonderlijk en mooi. Ik ben het namelijk niet eens met mensen die zeggen dat ‘escapisme’ verkeerd is. Ik ben vóór escapisme. Escapisme is van levensbelang. Zeker in deze tijd, waarin de realiteit je om de oren vliegt.
Als je nu aan mij vraagt ‘wat is de hemel?’, dan zeg ik: een goed boek.
PS: Léés De hemel van Heivisj, en ook het boek dat daaraan vooraf ging: Negen Open Armen. Het gaat over drie zussen, Fing, Muulke en Jes, die opgroeien in Zuid-Limburg, samen met hun vader, oma, en vier broers. Heivisj betekent ‘naar huis’ in het Limburgs, en is de naam van het paard dat een belangrijke rol speelt in het boek. Benny Lindelauf won onlangs de Woutertje Pieterse Prijs, een van de belangrijkste kinder- en jeugdboekenprijzen, vernoemd naar het boek ‘Woutertje Pieterse’ van Multatuli.